De Zweethutceremonie wordt op het noordelijk halfrond al vele eeuwen gebruikt als reinigingsritueel. We gaan de Hut in om te buigen voor het grotere en alle spanning die we opgebouwd hebben - omdat we het anders willen dan dat het gaat - los te laten. Qua vorm kan je de zweethut een 'sauna in het wild' noemen. De stenen worden verhit in een groot vuur. Het wilgentakken frame van de Hut wordt afgedekt met dekens en misschien een zeil en als de stenen heet zijn gaan we naar binnen en brengt de Vuurman de hete stenen in de Hut. De deur gaat dicht, in het donker zie je misschien de stenen nog oplichten en als het water de stenen raakt golft de eerste stoom door de Hut heen.
Iedreen heeft bij bovenstaande zinnen een andere beleving. Voor de één is het een leuk buitengebeuren, voor een ander is het een confrontatie die raakt en emoties op roept. Hoe dan ook, álles is welkom en veiligheid en respect voor elkaar en elkaars levenspad staan voorop. Vóórdat we de Hut in gaan zijn we als groep al een paar uur samen bezig met het opbouwen van de plek, de stenen-ceremonie en vervolgens de rustperiode die er is als de stenen opwarmen in het vuur. In deze uren zal er een sfeer ontstaan waarin het wederzijdse respect en de daarbij behorende veiligheid voelbaar gaat worden. Los daarvan blijf je als deelnemer altijd verantwoordelijk voor je eigen proces en kan je er op élk moment (even) uitstappen.
Het Zweethutritueel is zó krachtig en zó in verbinding met de hele Schepping dat ik er alleen maar met eerbied over kan schrijven. Het ritueel, waar ik in 1996 voor het eerst mee kennismaakte, kent zijn oorsprong bij de Noord-Amerikaanse natives. In Nederland worden op verschillende plaatsen nog traditionele Lakota-ceremonies gehouden en voor mij laten deze ceremonies elke keer weer zien dat ze het fundament vormen onder onze westerse zweethutcultuur. Een ongelooflijk kado dat ons gebracht is en waarmee wij op onze eigen manier, met respect voor de oorsprong en traditie waaruit zij is gekomen, onze eigen weg terug naar harmonie mogen lopen .....
Hét verhaal over de kracht van de Zweethut vind ik in het volgende voorbeeld. De stam leeft in harmonie en vrede met elkaar, mannen, vrouwen en kinderen zijn zacht en tevreden. De buffels zijn gesignaleerd en de mannen moeten op jacht. De mannen die gaan strijden op leven en dood gaan de Zweethut in en roepen de krachten op die ze nodig hebben om de strijd aan te gaan. Als de jacht afgelopen is komen de mannen weer terug, de mannen ztten nog in hun jagersenergie en -emoties en mogen daarmee het dorp niet in. Buiten het dorp gaan ze onder leiding van de elders - die het al zo vaak hebben meegemaakt - net zo lang en net zo vaak de Zweethut in tot hun energie weer is gezakt, de emoties bekoeld en het weer veilig is om deel uit te gaan maken van de dorpsgemeenschap.
In Nederlandse zweethutceremonies is het nagenoeg altijd dit laatste aspect van 'weer ontspannen', 'weer tot rust komen' dat wordt gezocht en waarom ook ik in 1996 voor de eerste keer in de Zweethut terechtkwam. De westerse cultuur waarin alles maakbaar is, waarin het hoofd alles moet kunnen begrijpen en regelen, maakt dat we eigenlijk altijd 'op jacht' zijn. Er is een overwaardering van het mannelijke krijgersaspect en een onderwaardering, zelfs 'niet-kennen' van het ontvangende vrouwelijke. De Zweethutceremonie helpt ons om weer kennis te maken van die zachte kracht. Niet het 'Leven' willen bevechten, verslaan en veranderen, maar het toelaten. Waarmee we dat tegelijkertijd ook doen met dat onbegrijpelijke, magische 'Leven' in en van ons zelf. Ons eigen 'Leven' toelaten. Wat dat dan ook is ....