Ik val op trotse vrouwen. Dat heeft iets met mijn moeder te maken. Die was écht trots, en zag er nog goed uit ook. Maar ze had al wel héél vroeg in haar leven geleerd om niet te praten. Dat was wel een beetje jammer, want dat heeft ze de rest van haar leven dan ook nauwelijks meer gedaan. In het verzorgingstehuis rotte haar been weg en ze gaf geen krimp. Sterk en trots was ze. Maar niet in verbinding. Hoe kon ze ook? Ze was een in 1914 geboren 'heks' - mijn kracht komt van mijn moederskant - en je had toen nog geen heksenkringen of zoiets dergelijks, dus waar moest ze naar toe met die kracht? Nadat de broer van mijn moeder op ca 20 jarige leeftijd doodging aan tbc heeft mijn oma zich een tijdje bezig gehouden met tafeltje dansen e.d. Mijn moeder voelde dat dit niet klopte en heeft toen besloten haar spirituele kracht nooit te zullen gebruiken. Geen verbinding was veiliger dan wel verbinding. Het zij zo ..... Net voor de oorlog verloor mijn moeder vlak voor de geboorte haar eerste kindje. Ze voelde hem in haar buik stikken toen hij zich ophing aan de navelstreng. Ze heeft hem nooit gezien en aangezien mijn ouders hem nooit een naam hebben gegeven heb ik hem maar Corné genoemd. Dat was mijn oudste broer. En ze heeft ook nog meegemaakt hoe mijn toen 54-jarige broer is overleden. Tja ....
In de vrouw ingebouwd zit haar verantwoordelijk zijn voor het geheel. Ze moet en zal zorgen voor alles. Ik heb een heel groot respect voor vrouwen. Ze hebben en nemen verantwoordelijkheid voor het geheel en ik eer hen daarvoor. Tijdens een heftige transformatieperiode kwamen van uit het niets opeens al mijn krachtvrouwen opduiken. "Gerard, ben jij vrijdagavond thuis" (B.). "Gerard, ik kom bij langs maandagavond" (A.). "Gerard , ga je vrijdag mee dansen en maandag mee naar het Filmhuis"(J.) "We zouden al jaren gaan wandelen. Wat dacht je van volgende week."(een andere A.). "Zullen we naar de sauna gaan? (een andere J.) en "Ga je zondag mee naar de Parade" (E.). En ze wisten écht van niks over wat ik doormaakte! Het gebeurde volledig onbewust op zielsniveau! Dat in contact zijn met het geheel is écht een vrouwending. Geen man die hetzelfde gedrag vertoonde, terwijl ik er toch echt een heleboel om me heen heb!
Vrouwen lijken niet bewust bezig met het in beweging brengen van het geheel, maar op Zielsniveau spelen ze hierin een héél belangrijke rol die voor het blote oog nauwelijks zichtbaar is. Eén voorbeeldje. Mijn vrouw zei in Rimini: "Laten we naar Wenen toe gaan." En ik: "Ehhh, met ons bijna 25 jaar oude veel te zware campertje echt dwars over de Alpen, terwijl we nog maar 5 dagen vakantie over hebben? Jij bent gek!". Maar een ruzie en een dag later vertrekken we en aangekomen in Wenen gaan we gelijk naar het Prater. We lopen het Prater binnen en mijn zoon van 15 zegt: 'Als je hier kan bungeejumpen, wil ik bungeejumpen.' "Ehhh, waar komt dat nou weer vandaan?" En ja hoor, kom ik het toilet uit, zit hij al in het tuigje. En hup naar boven. En zonder enige aarzeling, van binnen uit volledig overtuigd van het belang van zijn sprong, springt onze zoon zijn puberteit tegemoet. Daarna gevolgd door onze dochter met haar prachtige lange blonde krullen in haar witte jurk. Wauw....... Vrouwen!?!?!?!
En dan is er nog de klote-klus voor de vrouwen om elke keer weer de zooi op te ruimen en alles op te vangen. Als de mannen fysiek en/of psychisch verminkt of getraumatiseerd terugkomen, of zelfs niet terugkomen van hun avonturen, ligt het bij de vrouwen om de boel weer op poten te zetten, voor de kinderen te zorgen en het zonder mannen nog enigszins goed te hebben. "En" zeggen jullie dan: "dat kunnen we best." Trots als jullie zijn op je Kracht. En terecht! (En, even als tussennoot als man zijnde, wat doen wij jullie toch aan .....?).
Op 11 september gingen de mannen dood. En op 12 september konden de vrouwen aan de slag om te rouwen, de bits and pieces bij elkaar te rapen en het leven weer op te pakken. Zonder die mannen. Nadat ik mijn eerste Hut mocht gieten op 4-4-4 heb ik deze collectieve Lotsenergie geëerd met een Zweethutceremonie voor alle Mannen op 11-9-2004 en voor alle Vrouwen op 12-09-2004. Meer kan ik niet doen als sjamaan. Ik kan het zien en ik kan het eren en een plek geven. Ik kan het niet veranderen.
Het is aan jullie, lieve vrouwen, om elkaar te steunen in jullie vrouw-zijn en de taken die bij jullie horen. Wij mannen zien jullie lot en jullie pijn maar kunnen jullie níet helpen. Iemand moet er op uit trekken om de kar in beweging te brengen en te houden en dat is nu eenmaal de taak van de man. Zoek elkaar op, voel elkaars pijn, steun elkaar en accepteer alsjeblieft dat het is zoals het is. En word alsjeblieft niet bitter, cynisch of hard naar ons mannen. Wij doen ook maar ons best. The moon she is waning, waxing and waning .... Blijf alsjeblieft in je Kracht en blijf Zingen en Dansen. En blijf de mooie dingen van het leven opzoeken. Kruip niet weg. Laat je niet verslaan door het leven. En geniet samen met ons mannen van die momenten van vrede en geluk die we wél samen mogen delen.
Ho mitakuye oyasin