Uit ‘De Heilige Pijp’, 1953 geschreven door Joseph Epes Brown
Ondertitel ‘De 7 geheime rituelen van de Oglala-Sioux, geopenbaard door Zwarte Eland’
‘Bij het ritueel van de onikare worden alle krachten van het universum aangewend en alles wat daaraan ontspruit; water, vuur en lucht. Het water vertegenwoordigt de donderwezens die op onheilspellende wijze hun opwachting maken, maar in feite goedaardig zijn. De stoom die van de met vuur verhitte stenen slaat, is immers beangstigend, maar zuivert ons, zodat we naar de wil van Wakan-Tanka kunnen leven' (einde citaat).
Andere rituelen die in dit boek zijn beschreven zijn ‘Het Overhandigen van de Heilige Pijp’ waarin het belang van het eren en op gang houden van de levensstroom wordt gesymboliseerd; ‘De Roep om een Visioen’ waarbij vier dagen vasten in de natuur je kan helpen méér in verbinding te komen met alles dat is en ‘De Zonnedans’: de Noord-Amerikaanse native versie van de ook bij ons in Europa nog steeds uitgevoerde Meiboom-dans’; de Mens als Kind-van-het-Universum dansend onder de Levensboom.
Met name de Zweethut, de Vision Quest en de Zonnedans zijn géén zachte heelmeesters. Maar zachte heelmeesters hebben zo hun beperkingen, zoals ook het spreekwoord bij ons aangeeft. Wel zijn de drie hierboven genoemde rituelen beproefde methoden om ons te helpen zélf weer zacht te worden en verbinding aan te gaan; naar ons zelf toe, naar de ander en misschien zelfs wel naar 'het hogere'. Zoals Paus Franciscus zei in zijn installatie-rede: ‘Durf zacht te zijn’. En ja Inderdaad, er is in onze wereld best lef voor nodig om te openen en ‘zacht’ te zijn.
Bij mij/ons gelden de volgende regels
- veiligheid en respect voor elkaars levenspad staan voorop
- gebruik en óók bezit van alcohol en drugs zijn op de ceremoniële plek verboden
- op het ceremoniële terrein wordt niet gerookt
- deelnemers worden verzocht minimaal vanaf 24 uur voor aanvang van de ceremonie geen alcohol of drugs te gebruiken
- telefoons zijn uit en niet binnen handbereik
- we gaan gekleed de Hut in, mannen dragen een korte broek, vrouwen een jurk oid
- aanwijzingen van de Ceremonieleider en de Vuurmensen dienen door de deelnemers te worden opgevolgd
- al het werk op de dag zelf wordt sámen gedaan: dit werk bestaat uit het inrichten van de plek; denk aan het bouwen van een shelter, het zorgen voor water, hout en stenen, het afdekken van de Hut en na afloop van de ceremonie aan het opruimen van de materialen en de plek weer achterlaten zoals we hem hebben aangetroffen
- de groep bestaat uit maximaal twaalf deelnemers
- binnen de Hut wordt eenieder geacht zich op handen én voeten, dus op víer steunpunten, voort te bewegen, dit omdat een klein ongelukje een zéér pijnlijk contact met de hete stenen kan veroorzaken
- voor groepen houden we een intake-gesprek
- voor individuele aanmeldingen op een 'open' Hut voor mensen die ik nog niet persoonlijk ken is er een aanmeldingsformulier
- wordt het in de Hut (te) ongemakkelijk voor je, zoek dan contact met de ceremonieleider, waarna in overleg zal worden besloten welke actie past. Je bent áltijd vrij om de Hut te verlaten, wel wordt je geacht je op een dusdanige manier voort te bewegen dat er géén gevaar ontstaat voor jou zelf en de andere deelnemers. Overigens zit je sowieso niet gevangen; de Hut is afgedekt met dekens, je kan deze altijd achter je rug optillen en er onder door naar buiten glippen, waar de Vuurmensen je zullen opvangen
- in de Lakota-cultuur wordt er geen prijs gevraagd voor ceremonies, wel bijdragen. Op zich respecteer ik dat en zie tegelijkertijd dat er flink misbruik werd en wordt gemaakt van hun goede vertrouwen. Wij rekenen een prijs van 60 euro per persoon (het is nl écht veel werk) waarvan de opbrengst na aftrek van de kosten voor land, hout en stenen (ca 20 euro pp), door ons wordt overgemaakt naar het Lepra- en/of Liliane-fonds
- deelnemers nemen zelf eten mee voor overdag en iets voor de pot-luck aan het eind van de dag, wij zorgen voor soep en thee
- een zweethutdag begint om 10.00 uur en eindigt met gezamelijk eten zo rond 19.00 uur